Dilek Ağacım

Geçen yaz Çeşme Marina da görmüştüm bu şirin dilek ağaçlarından. Onların ki tabii ki daha büyük ve ihtişamlı idi. İlk görüşte aşk denir ya.. İşte öyle sevdim ben onları. O zamandan beri hiç aklımdan çıkmadılar. Koymuştum kafaya. Onların ki kırmızılı,pembeli,yeşilli. Bizim evde batar da batar benim gözüme. Her yer beyaz. O zaman dilek ağacımda beyaz olmalı dedim kafamda. Aralara biraz kırmızı. Belki birkaç nazar boncuğu. 
Dilek dilemek için falan değil haaaa. Derdim sadece sevimli yada bana öyle gelen görünüşleri. Bir parça bezle dilek tutan biri olmadım hiçbir zaman . İnanmam ben öyle şeylere.  

Geçenlerde bir yazımda bahsetmiştim bahçeye kuru dal toplamaya gittim diye. Ağaca zarar vermeden gözüme kestirdiklerimi aldım. Eve getirdim. Evirdim,çevirdim. Hiçbiri tam istediğim gibi değil. Bizim duvarlar da biraz nane. Yalıtım nedeni ile üç metre çivi lazım neredeyse. Yapıştırmak en kolayı. Bir de maymun iştahlıyım ya. Yarın bir gün sıkılırsam söküp atabileyim diye. Ben iki dalı aldım,alta alta tutup bir güzel bantladım. Evde ki dağ gibi kumaşlardan beğendiklerimi katlayıp bir parmak kalınlığında şeritler kestim. Başladım bağlamaya. Bildiğiniz bir kat düğüm atıyorum. 

Planım akşama en geç sabaha bitirip asmak. Nerede...? meğerse en zor kısmı bunları bağlamakmış. Ağacın gövdesi görünmeyecek şekilde sık sık bağlıyorsunuz. Oflaya poflaya,"ben nereden başladım buna" diye diye o günden beri yaklaşık bir hafta gittim geldim bağladım. Dilek ağacım bitti ama ben de bittim. Aralardan iplerle boncuklar sarkıttım. Arkasına elektirikçilerde satılan kablo bağlayıcılardan taktım ve duvara gelen kısmına güçlü bir bant yapıştırdım. Dilek ağacım balkonda ki yerine nihayet geçti ama benim hayalimde ki gibi durmadı. Sonra düşündüm. Yaşadığım bu sakin mi sakin kasaba da böyle bir şey yapacak benim gibi deli biri varmıdır diye. Cevabı ben biliyorum ama en azından yaptım ,içimde kalmadı. 

Şimdi gidip gelip bakıyorum da bağlarken ki halim aklıma geliyor,gülüyorum. İşte Deli Kızın Çeyizi