Kendi Kendime...

Annem de, en küçük teyzemde sık sık dikiş dikerlerdi ben küçükken . Daha kumaşı görür görmez ne olur,modeli nasıl olur kafalarında canlanırdı. Hele annem ;dikerken bir o kadarda titiz davranır,kumaşlar düzgünce serilir,kalıplar çıkarılır (hep de kalıp çıkarma işi bana verilirdi.) yönü güzelce belirlenir,hizalanır,sabunla çizilir,kesilir,teğellenir ve daha uzayıp giden bir sürü iş. Çocukluğum ve gençliğim boyunca hep bu sahnelere şahit olsam da hiç ilgimi çekmedi hatta hiç hoşlanmazdım şu dikiş işinden. O kadar ince detaylar beni hep sıkardı. O zamandan bu zamana ne oldu da ben dikiş makinesi alıp,kumaş seçip modellere bakar hatta ufak ufak diker oldum bilmiyorum. Ama bir şekilde bulaştım işte. Dikiyorum derken öyle aman aman birşeyler diktiğimi sanmayın. Peçete,masa örtüsü,kırlent,runner ve ıvır zıvır. Bunlar da oldukça pratik şekilde dikiliyor aslında. Hala kalıp çıkarmak bana uzak hele teğel. Hiç uğraşamam. Sıkıntılı insanım ben. Öyle fazla aşamalı işlere hiç bulaşmamaya çalışıyorum. 
Uzun zamandır gene uzak kaldım dikiş makinesinden. Ortadan kalktı mı tekrar açılması,işe başlanması hep erteleniyor benim için. Baktım git gide arayı soğutuyorum dikişle, vazgeçmeden hemen makineyi çıkardım ortaya. Ne yapsam diye bakınırken kırlent yapma fikri daha yakın geldi bana. Kumaşları da aldım yanıma. Dümdüz kes ,dik ,çevir,içini doldur tamamdır. "Üzerine bir de şu dantel raf örtülerinden tutturdum mu? oldu bitti" bence. 

Beyaz kumaş üzerine yaptığım kırlentler daha güzel göründü gözüme. Diğerinde sanki alttan kumaşın rengi vurdu. Biraz kullanayım da gözüme batarsa üzerine başka birşey monte ederim. Farklı kumaş parçaları,desenler yada motiflerle salona değişik bir hava verebilirim. Biraz böyle kullanayım da. 

Kırlent dikmek iyi hoş da şu fermuarın uçlarını kumaşa düzgünce dikmek beni çok uğraştırdı. Annem olsaydı yanımda eminim bu kadar uzun sürmezdi bir kırlenti dikmek. 
Bir ara bilenlere sormak lazım şu fermuarları kırlente dikmenin pratik yolu nedir acaba?